عشق!

              عشق

دیدی تو که  در  دامن  این  عمر  وفا  نیست

خورشید جهان هم زهمان  مرگ رها نیست

پس چیست که ما در پییش هرلحظه روانیم؟

تحریک  تن  خاکی  بی چون  و چرا نیست!

این  واله   و  فریاد   هم  از   بهر   چه  باشد؟

بی  گل  ب ه گلستان زبلبل که صدا  نیست!

آن  "عشق"  بود  خالق    هر راز  و  امید ها

ورنه سخن از کوشش  و خهد  و بقا  نیست

این   عشق   چو   بلبل   سر   گلها  بکشاند

آن  دل  که سیه  پوش  ز  احکام خدا نیست

این  عشق  تورا  بر   سر   اخگر  بکشاند

کان  پیکر پراوانه بی   سوز  و سزانیست

گرحکم رسد ازعشق کین جان  به  فنابخش

در  مذهب   عشاق  صبری    که   روانیست

جان ده به فنا "مونس"  گرعشق شود جاوید

پروانه که  جان بخشود  دور  از  دل ما نیست

"مونس"

                 ۱۳۸۶