نامه‌ی سرگشاده‌ی‌ از من به خدا!

نامه‌ی سرگشاده‌ی‌ از من به خدا:

خدای من!
اگر روز حساب‌دهی و حساب‌داریت فرا رسد، اگر دموکراسی واقعی رعایت شود، دران دمی که تو از من بازخواهی می‌کنی، من هم ازت خواهم پرسید: باری، بی‌گناهِ بی‌گناهم به جهنمی همچو افغانستانت انداختی که ارزشم ازآن جار زدن اشرف مخلوقاتت که گوش‌هایم را کر کرده بود، بی ازش‌ترین موجود روی زمینت شد، کسی نیست که  لگدمالم نکنند و نکرده باشند و خاکروب خانه‌اش نساخته باشند و نسازند، باز هم می‌خواهی به جهنم دیگری‌ات پرتابم کنی؟
 باورم کن خدا!
من و چند تن دیگر، از جنس جمع این‌جا نیستیم و نباید این‌جا می‌بودیم، ما از کشتن هم‌جنس که چه،‌ از کشتن مورچه‌ات می‌ترسیم و یک عمر کابوس‌ مرگ و وحشت می‌بینیم. این‌جا هر روز صدها جوان بی‌گناهی به شکل فجیعی کشته می‌شوند و به خونش می غلطند، یتیمیمانی شهر را پر کرده اند و پسِ لقمه‌ی نانی طعمه‌ی بچه‌بازی‌هاست، مادرانی به‌خاطر نجات از مرگ فرزندی تن به تن‌فروشی داده اند، این‌جا از روزهای بارانی خبری نیست، این‌جا خورشیدی طلوع نکرده است و نخواهد کرد، این‌جا سهم شیشه‌ها سنگ است، این‌جا لاله بودن جرم است و ددان اشرف مخلوقات‌! آیا سهم ما از خدایی‌ات همین‌است؟

ارادتمند شما
ط./د. مونس، کسی که زادگاهش را درست محاسبه نکرده ای!

آوال غم!

هر دفه که میشنووم آوال غم
قوغ موشوم، پیندی موشوم، ذغال غم

شادی و اوماغ نی‌یه دیگه مَجَل
بیری‌گو پوشیده کل‌شی شال غم

مخته و ماتم سرا یه شهر مو
بَن شده دِستا عجب ده جال غم!

او الیگو! پاس خو توخ کین یکدفه
از ازل بودیم ما سریال غم!

غم نی‌یه چاره دیگه ده درد دل
بَید دیگه ایله کنی دنبال غم

گرگ اگر شیرک شونه خانه مَیَه
خوش موشه از ماتم وجنجال غم

بوکشی و کشتِه خو ره اوماغ کنی
بوفته تا گرگ ستم ده چال غم

یک گلِه شغال نیه ده کار ولی،
مرد آهن بس بْوَد ده سال غم

یک چویِ پلته بسه که بیندَزَه
گرگ ره قد جنگل شی ده چنگال غم

گرگ!

درد ما دریاست اینجا
صبح ما رویاست اینجا
گرگ‌های تشنه‌ی خون
در کمین ماست اینجا