جرمم!

این شعر نا قابلم، تقدیم به آنانیکه از ظلمت وطن،به خاطر پناهندگی،  جان های شیرینش را از دست دادند و میدهند.آنانیکه سالهاست در زندانهای تنگ و تاریک به سرمی برند. آنانیکه گوش،  بینی، ...  شان بریده می شوند.  آنانیکه صد ها سلی و لگد های  بیگانه ها را تحمل می کنند و کسانیکه بخاطر... بودنش هر دمی تحقیر و تمسخرمی شوند.

جرمم

چرا  من  همچو  یک  برگ  خزانم؟

که می لرزد زسردی روح و جانم

تنم خشک و سرم  زردست اینجا

تمسخر  می شوم، از این  نشانم

برم  هرگز  بهار و یا سمن  نیست

ز  شاخ   افتاده   و بی خود روانم

به هر درگه زنم  جایی برم نیست

همه    سرگشته و  بی   آشیانم

کسی  نبود   که   دستانم  بگیرد

هران   سویی   وزد  بادی، دوانم

وگر   چنگی  زنم   پای   درختی

همی  کوبد   لگد  ها  بر دهانم

همی دانی چرا"جرمم"چنان است؟

چو   من    پروردهء   افغان-ستانم

                                                                                          "مونس"

                                                                                     نومبر 2009 داکا