هوای من ...

هوای من ...

۱

هوای من زمستانیست و ابری

همی سوزد سراپایم ز سردی

گهی چون بقه در مرداب مردم

گهی  تریاکیی  کنج  و  کویری

۲

دَر ِ  شهر   خدا  را  من  ببستم

سرم را از سر پستی شکستم

وجودم    چوشلهء   دیرینه   ماند

چو من در آتشی بودم و هستم

۳

شدم خاکستری زان اخگر سرخ

ندیدم  مستیی  اندر  سر  سرخ

تمام  هست  و بود من فنا شد

نخوابیدم  شبی  اندر   بَر  سرخ

 ۴

دل  تنها  و   تک  در  سینه دارم

هراس  از عکس این  آیینه دارم

تفحّص  هر  کناری بهر یاریست

چو با  تنهایی من صد کینه دارم

۵

در   و    پنجره   ها   را   باز  کردم

سرودم، شمع سرخی ساز کردم

به   قصد   تا   خدا    پرواز    کردن

تو   را    صد    پنجره    آواز  کردم

۶

بیا   تا ،   تا    ثریا      ها    برقصیم

بیا   با    مجنون    و   لیلا   برقصیم

بیا طوفان خشکه هیچ و هیچ است

بیا   در    موج   صد   دریا    برقصیم

۷

بباران   ای    نگارا   مشک  مهرت

برقصان دست و پای چون سپهرت

برین جسم خزان  و  بی سر  و  بر

چو  گل گردد تنم  زان مهر ِسحرت

۸

گل یاسم، دو گیتی را صدا کن

دو دستم را به دستان ِ تو جا کن

رَویم   اندر  سفر  تا آسمان ها

دلم  از  بغض  تنهایی  رها  کن

مونس

13.4.2011

داکا

یاد داشت:- چوشله: چوبی که با آن مواد سوخت تنور را تنظیم می کنند.